Έχουμε κρίση μπαμπά!

Σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με τη δυναμική των κρίσεων διαβάζω το εξής καταπληκτικό: η κόρη του συγγραφέα, 10 ετών μαλώνει το συμμαθητή της που θέλει καινούργιο υπολογιστή λέγοντας το αποστομωτικό «έχουμε κρίση τώρα, δεν το καταλαβαίνεις;» (δείτε όλο το άρθρο του Γρ. Κατσά εδώ). Οι έννοιες κρίση και κοινωνικής αλλαγής μπλέκονται και εξετάζονται από τη ματιά της ελληνικής πραγματικότητας.

Συχνά στις συνεδρίες οι γονείς φέρνουν θέματα που σχετίζονται με την κρίση: μιλούν για την ανεργία, το μειωμένο εισόδημα, την ανασφάλεια. Λένε πόσο πολύ θέλουν να προφυλάξουν τα παιδιά και ότι δε λένε τίποτα. Όταν είδα το άρθρο της Άσπας, που αναρωτιόταν πως θα συζητήσει με την κόρη της τις ελλείψεις δασκάλων στο σχολείο, σκέφτηκα να μοιραστώ εδώ ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο που (ξανα)διάβασα πρόσφατα και εξετάζει το ρόλο του τραύματος στη ζωή των παιδιών, το  πως λειτουργεί δηλαδή μια δύσκολη περίοδος στη ζωή του παιδιού και πως ξαναπιάνουμε το νήμα και δίνουμε νόημα μετά από ένα τραυματικό γεγονός.

Φαίνεται ότι αναφορικά στο τραύμα, η σιωπή δεν είναι χρυσός. Μας λέει ο συγγραφέας Β. Cyrulnik ότι όταν οι γονείς είναι τραυματισμένοι, δεν μεταδίδουν το τραύμα τους αλλά τον τρόπο με τον οποίο το αντιμετωπίζουν. Αν είναι θυμωμένοι, καταπτοημένοι ή ντροπιασμένοι, δημιουργούν γύρω απ’ το παιδί ένα αισθητηριακό περίβλημα θυμού, απόγνωσης ή ντροπής, που διαποτίζει τη μνήμη του μικρού παιδιού.

Όταν οι γονείς δηλαδή δε θέλουν να μεταδώσουν τίποτα, μεταδίδουν κάτι.. παράξενο, μας λέει. Το παιδί αισθάνεται ξεκάθαρα ότι δεν είναι φυσιολογικό να μην προσπαθούν οι γονείς να μεταδώσουν κάτι. Για να επιστρέψουμε στην απορία της μικρής, χρείαζεται δηλαδή πραγματικά να απαντήσουμε κάτι στα παιδιά όταν μας κάνουν τέτοιες ερωτήσεις. Το τι θα απαντήσουμε θα αντανακλά τις αξίες της οικογένειάς μας και μπορεί βάζοντας λόγια στα συναισθήματα να λειτουργήσει ενισχυτικά στην ανάπτυξη της ψυχικής ανθεκτικότητας των παιδιών.

 

Μπορείτε να δείτε απόσπασμα του βιβλίου εδώ.

Τι θα κάνω πια μ’ αυτό το παιδί;!

Στο δημοφιλές site PsychCentral ανέβηκε ένα άρθρο που προσπαθεί να δει τα πράγματα από την πλευρά των γονιών. Λέγεται σε ελεύθερη μετάφραση «Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για τα παιδιά μας», μιλώντας βασικά για τα νηπιάκια.

Η συγγραφέας στρέφει το φακό από το παιδί και τις ενέργειες που κάνουμε για να φροντίσουμε ή να οριοθετήσουμε, στο γονιό και τον καλεί να κοιτάξει το δικό του καθρέφτη. Προτείνει ότι μπορούμε να βοηθήσουμε μέσα από το ποιοί είμαστε κι όχι μόνο με το τι κάνουμε. Αν και κάπως απλοποιημένο, είναι μια άλλη ματιά από την προσανατολισμένη στη δράση ανατροφή των παιδιών και αξίζει το χρόνο σας!

 

Έχετε WiFi;

Η ανοιχτή πρόσβαση στη γνώση, όχι μόνο στην πληροφόρηση, μέσω του γρήγορου internet είναι μια δυνατότητα προς εξερεύνηση και αξιοποίηση. Συνέδρια, συζητήσεις, ποινικές διώξεις, όλα είναι εδώ! Μεγάλη συζήτηση για τα πνευματικά δικαιώματα, για τα προσωπικά δεδομένα έρχονται στη δημόσια συζήτηση με πολλές αφορμές. Για παράδειγμα θυμάστε τον Swartz;

Το Σεπτέμβριο στην εκδήλωση Tedx, που μπόρεσα να παρακολουθήσω μέσω live streaming, πάλι παρόν το dsl, άκουσα μια ενδιαφέρουσα άποψη για το ρόλο του Πανεπιστημίου από έναν καθηγητή, τον Chris Dellarocas. Πως μπορεί σήμερα ο φοιτητής ή ο επαγγελματίας που αναζητά τη διεύρυνση των γνώσεων και δεξιοτήτων να αξιοποιήσει αυτές τις πηγές; Μια πρόταση είναι αυτή! Τι γνωρίζετε για τις νευροεπιστήμες; Ξέρατε ότι μπορείτε απλά να «παραβρεθείτε» ψηφιακά σε μια από τις αίθουσες του Harvard; Το βρήκα εξαιρετικό!

Σε εποχές κοινωνικών αλλαγών, όπως μας λέει ο κος Κατσάς, ας δούμε ποιά εμπόδια θα μετατρέψουμε σε σκάλα αρχικά στην εκπαίδευση!

Όπως λένε και οι στίχοι

«…και κάθε εμπόδιο για καλό και κάθε εμπόδιο σκάλα

να την ανέβει ο άνθρωπος να κάνει 5 ζάλα…»

Χαρούμενες περιπέτειες για μικρά παιδιά και τους γονείς τους

Πρόσφατα συμμετείχα ως εισηγήτρια και συντονίστρια ομάδας γονέων στο χώρο του παιδικού σταθμού Πρωτοβαδίσματα. Μου είχε ζητηθεί να προτείνω θέμα και μαζί με τις υπεύθυνες παιδαγωγούς αποφασίσαμε να βάλουμε το θέμα της αυτοεκτίμησης. Πήραμε αφορμή από ένα παιχνίδι που είχαν κάνει οι παιδαγωγοί με τα μεγαλύτερα παιδιά του σταθμού (δείτε τις απαντήσεις εδώ).

Πολλά πολλά άρθρα μιλούν σήμερα στους νέους γονείς για τη σημασία της αυτοεκτίμησης για την καλή προσαρμογή του παιδιού και πώς να την υποστηρίξουν (δείτε μερικά πρόσφατα εδώ κι εδώ). Όταν όμως δουλεύει μια ομάδα με εμπιστοσύνη και δέσμευση, μπορεί να συνδέσει προσωπικά βιώματα και να δει ο κάθε γονιός τη δική του διαδρομή. Είδαμε έτσι πως μέσα από το δεσμό που αναπτύσσει με το παιδί στην αρχή της ζωής, μέσα από το παιχνίδι, μέσα από το λόγο του θα θα καθρεφτίσει η μητέρα και ο πατέρας την καλή εικόνα του παιδιού του.

Η συζήτηση και τα γέλια, το μοίρασμα και τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη έκαναν αυτή την ομάδα να λειτουργήσει ενισχυτικά για την αυτοεκτίμηση των ίδιων των γονιών, απαραίτητη προϋπόθεση για να μεγαλώνει κανείς παιδιά που πιστεύουν στις δυνατότητές τους.

Istanbul για Συστημικούς Ψυχοθεραπευτές

Istanbul, not Constantinoupoli έλεγαν οι They might be giants (δείτε μια άλλη εκτέλεση εδώ). Εκεί χτυπά η καρδιά των συστημικών θεραπευτών αυτές τις μέρες, λόγω του 8ου Συνεδρίου της Ευρωπαικής Εταιρείας Οικογενειακής Θερπαπείας EFTA. Περιμένοντας τις εντυπώσεις των συναδέλφων, διαβάζω από την Αθήνα κάποια άρθρα που δημοσιεύονται στη σελίδα του συνεδρίου:

http://www.efta2013.org/scientific-information/articles-of-the-plenary-speakers/

Το θέμα του συνεδρίου είναι οι ευκαιρίες για την ενίσχυση της οικογενειακής λειτουργικότητας στην κρίση. United we stand, κατά τους Paul S. Greenman, Susan M. Johnson. Αναμένουμε με ενδιαφέρον την ανατροφοδότηση!

Ψηφιακός κόσμος

Βρέθηκα κι εγώ το Σάββατο στη γειτονιά όπου το ψηφιακό έγινε πραγματικό, στις Ψηφιακές Γειτονιές (αν δεν τις ξέρετε δείτε εδώ http://psifiakesgeitonies.gr/). Είδα ανθρώπους που μοιράζονται τις αγωνίες και τις χαρές της καθημερινότητας, που αντλούν δύναμη και κουράγιο από τις κοινότητες που δημιουργούν στο διαδίκτυο, που μπλογκάρουν και ξεμπλοκάρουν, όπως λένε.

Βρέθηκα εκεί για να στηρίξω την κοινωνική δράση του Ερυθρού Σταυρού που υποστηρίζει τις μονογονεϊκές οικογένειες σε όλη την Ελλάδα με ανθρωπιά, ευαισθησία και αξιοπρέπεια. Μια πραγματικά ολοκληρωμένη παρέμβαση μέσα στην ανθρωπιστική κρίση που ζούμε.

@Hub

Από το πρωί βρεθήκαμε σ’ ένα πραγματικά ιδιαίτερο χώρο, φωτεινό, όμορφο, με μια αίσθηση Αθήνας παλιότερης εποχής, στη γνωστή γειτονιά «νότιο Γκάζι», στο τρίγωνο από το Μουσείο Μπενάκη, τον πολυχώρο Παυλίδη και φυσικά Hub.

Ευγενέστατοι νέοι άνθρωποι μας υποδέχτηκαν, άλλοι μας προσφέρανε καφέ και το πραγματικά ενδιαφέρον μέρος άρχισε. Τι συνέβη; Κάτι μοναδικό! Επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται στο χώρο του διαδικτύου συναντήθηκαν με ανθρώπους που δημιούργησαν νέους δρόμους έκφρασης και επικοινωνίας, τους μπλόγκερ.

Γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, ενημερωθήκαμε για τις εξελίξεις, αλλά και τρόπους ώστε να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά στη χρήση του διαδικτύου. Οι συντροφιές βούιζαν τόσο μέσα όσο και έξω, γύρω από τραπέζια με καλούδια, γλυκά και αλμυρά κεράσματα, γέλια, παιδιά που έτρεχαν, τραγουδούσαν, έπαιζαν.

Καθώς η μέρα κυλούσε, οι παρέες μεγάλωναν. Η ομάδα πίσω από την εκδήλωση βγήκε τελικά στο προσκήνιο, ευχαρίστησε, πανηγύρισε και της άξιζε! Ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία και αυτό το διάβαζε κανείς στα αυθεντικά χαμόγελα και στις αγκαλιές.

Όλοι μίλησαν για τη «θεραπευτική» επίδραση που έχει στη ζωή τους το μοίρασμα μέσα από τα blog. Οι νέες κοινότητες είναι λοιπόν εδώ και φτιάχνουν άλλους γαλαξίες! Μη διστάσετε να τους γνωρίσετε μέσα από τους http://mikroimegaloi.gr/node

Δίνουμε εξετάσεις φέτος!

Ποιος έχει άγχος; Γιατί αγχώνονται οι υποψήφιοι πριν εξετάσεις;  Γιατί αγχώνονται οι γονείς τους; Γιατί αγχώνομαι όταν αγχώνομαι; Μπορώ να μην αγχώνομαι; Πως θα κάνω το άγχος να δουλεύει σύμμαχος στον αγώνα μου;

 

Και τι είναι το άγχος; Χρειάζεται; Γιατί το έχουμε; Πόσο το έχουμε; Ποιοι το έχουμε; Ποιοι χρειάζονται αγχολυτικά;

Για να δούμε, τι λένε τα βιβλία;.

Το άγχος συνιστά μία φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού απέναντι σε μια δύσκολη ή επικίνδυνη κατάσταση. Βοηθάει το άτομο να  είναι σε εγρήγορση, να επικεντρωθεί στο στόχο του, να οργανωθεί καλύτερα και να αποδώσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του. Με άλλα λόγια μπορεί να περιγραφεί ως ένας πολύ χρήσιμος μηχανισμός επιβίωσης.

Βλέπουμε λοιπόν ότι το άγχος όχι μόνο είναι υγιές και φυσιολογικό, αλλά σηματοδοτεί και μια υπεύθυνη στάση ζωής. Είναι βέβαια σημαντικό να μη φτάνει να μας πνίγει.

Πότε λοιπόν το άγχος συνιστά ψυχοπαθολογία, πρόβλημα; Οι ειδικοί μιλούν για το φυσιολογικό και το παθολογικό άγχος.

Όταν το άγχος είναι πολύ μεγάλο, λέμε ότι φτάνει σε παθολογικά επίπεδα και υπάρχουν συμπτώματα, τόσο στο σώμα όσο και στη σκέψη και τη συμπεριφορά. Πονάει το στομάχι, ή το κεφάλι ή και τα δύο, κατακλύζεται κανείς από αρνητικές σκέψεις, σκέψεις αποτυχίας και αναξιότητας, ιδέες να εγκαταλείψει την προσπάθεια. Αν δράσει κανείς παρορμητικά, κάτω από την πίεση του άγχους και δεν μπορέσει να το ελέγξει, μπορεί όντως να το βάλει στα πόδια, κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Τότε έχουμε το φαινόμενο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας, δηλαδή ο υποψήφιος πραγματικά αποτυγχάνει, όπως το είχε «προφητέψει».

Άγχος και εξετάσεις

Οι μαθητές κυρίως κατά τη εφηβική ηλικία περνούν από πολλές δοκιμασίες εξετάσεων, είτε για την προαγωγή τους στην επόμενη τάξη, είτε για την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, είτε για την απόκτηση κάποιου τίτλου εκμάθησης μιας ξένης γλώσσας κ.ά. Οι εξετάσεις  για τους μαθητές που έχουν όνειρα και στέκονται υπεύθυνα σημαίνουν και άγχος. Οι περισσότεροι μαθητές όμως καταφέρνουν να ελέγξουν το άγχος τους.

Γιατί κάποιοι φτάνουν να πνίγονται από το άγχος και να μην αποδίδουν ανάλογα με την προετοιμασία και τις δυνατότητες τους;

Το άγχος των εξετάσεων δεν είναι ατομικό θέμα του μαθητή, είναι ένα φαινόμενο πολυπαραγοντικό.

Ποιους αφορά;

Μαθητές:

• Προσπαθούν να εκπληρώσουν τις προσδοκίες της οικογένειας
•  Επενδύουν την αυτοεκτίμηση τους στην επιτυχία και γι’ αυτό
• Φοβούνται, πολλές φορές υπερβολικά, την αποτυχία

Γονείς:

• Επενδύουν συναισθηματικά, ψυχικά αλλά και οικονομικά στην επιτυχία του γιου ή της κόρης
•  Κατευθύνουν το μαθητή προς συγκεκριμένες επιλογές, πριν αλλά και μετά τις εξετάσεις.

Καθηγητές:

• Λειτουργώντας μέσα στο συγκεκριμένο εκπαιδευτικό σύστημα εστιάζουν στο αποτέλεσμα κι όχι στη διαδικασία
• Κατευθύνουν όπως και οι γονείς το μαθητή προς συγκεκριμένες επιλογές, μέσα από τα μαθήματα που διδάσκουν.

Τοπική κοινωνία:

• Επενδύει στην επιτυχία του μαθητή, είναι το κριτήριο για το αν αξίζει η οικογένεια, αν πέτυχαν οι γονείς στο ρόλο τους, έχει αντίκτυπο σε όλους.
• Καταγράφει ως πολύ σημαντική την αξιολόγηση και τους βαθμούς

Συμπτώματα

Μας αφορά όλους λοιπόν, αλλά κάποιους περισσότερο από τους άλλους, ειδικά αυτές τις μέρες!

Ακούμε ότι «μαθητές καταφεύγουν στα νοσοκομεία με συμπτώματα όπως είναι ο έμετος, τα δέκατα, η έντονη κόπωση ή οι γαστρεντερικές διαταραχές. Μάλιστα, τα κορίτσια είναι εκείνα τα οποία υποφέρουν περισσότερο από το στρες» την περίοδο των Πανελλαδικών εξετάσεων.

Το σώμα είναι ο πρώτος στόχος του υπερβολικού άγχους. Πόνος στο κεφάλι, στο στομάχι, την κοιλιά, στους μυς, συχνοουρία, τρεμούλα στα χέρια είναι σημάδια άγχους. Ο μαθητής μπορεί ακόμα να εκδηλώνει συμπτώματα όπως ταχυκαρδία, εφίδρωση, ναυτία.

Η συμπεριφορά και το συναίσθημα διαταράσσονται, εμφανίζοντας συμπτώματα πανικού, κοκκίνισμα, σύγχυση, κλάμα, διάσπαση της προσοχής, εφιάλτες, άσχημο ύπνο, τάσεις φυγής.

Ο μαθητής επιδίδεται σε αρνητικές σκέψεις επικεντρώνοντας κυρίως στην αποτυχία και στο πόσο κακός είναι, μειώνοντας έτσι παράλληλα την αυτοπεποίθηση του.

Το υπερβολικό άγχος μπορεί να οδηγήσει σε «μπλοκάρισμα» της μνήμης από την στιγμή που ο μαθητής παίρνει τα θέματα των εξετάσεων στα χέρια του ακόμη κι αν η προετοιμασία του ήταν άριστη. Την ώρα της εξέτασης μπορεί να τον κυριεύσουν οι σκέψεις:

Δε θυμάμαι τίποτα!

Δεν καταλαβαίνω τίποτα!

Δεν προλαβαίνω τίποτα!

Συχνά συναντάμε μαθητές οι οποίοι όντας ανήμποροι να αντέξουν το άγχος τα παρατάνε, κι αυτό ερμηνεύεται από τους γονείς ως αδιαφορία.  Σκεφτείτε ότι συχνά η επιτυχία έχει επενδυθεί και με την προσωπική αξία και αυτοεκτίμηση του εφήβου, αλλά και την αξία όλης της οικογένειας, ειδικά στο πρώτο παιδί. Ε, τότε το βάρος είναι τεράστιο.

Τι θα λέγαμε σε έναν υποψήφιο των Πανελληνίων ;

•  Μπράβο! Έφτασες μέχρι εδώ. Έκανες ότι μπορούσες. Τώρα έχει σημασία να φτάσεις στις εξετάσεις με την εμπιστοσύνη στην καλή δουλειά που έχεις κάνει.
• Συγκεντρώσου στον εαυτό σου
• Να θυμάσαι ότι αυτές οι εξετάσεις αφορούν σε πρώτο λόγο εσένα.
• Μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους . Αν νοιώθεις υπερβολικά ανήσυχος, ίσως βοηθήσει το να κουβεντιάσεις με κάποιον μεγαλύτερο που εμπιστεύεσαι.

Αγχωθείτε λοιπόν και δώστε τον καλύτερο εαυτό σας!

Καλή επιτυχία σε όλους!!!

Μονογονεϊκή οικογένεια – Μια μεγάλη πρόκληση!

Η μονογονεϊκή οικογένεια, ανεξάρτητα εάν λειτουργούσε προηγουμένως σύμφωνα με το παραδοσιακό μοντέλο που θέλει και τους δύο γονείς ή εάν από την αρχή δηλαδή από τη γέννηση του παιδιού ήταν μονογονεϊκή, δεν παύει να λειτουργεί κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες και να προκύπτουν απαιτητικές καταστάσεις.

Τι δυσκολεύει την καθημερινότητα μιας τέτοιας οικογένειας και πώς μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα ο γονιός, ειδικά όταν καλείται να αναλάβει το ρόλο και της μητέρας και του πατέρα;

New Mother, by A.Svoronou

Ο γονέας που αποκτά την αποκλειστική ή τη μεγαλύτερη ευθύνη στην ανατροφή του παιδιού, αλλά και του σπιτιού, συχνά καλείται να αντιμετωπίσει την καθημερινότητα μόνος, χωρίς την πρακτική βοήθεια αλλά και τη συναισθηματική βάση ασφάλειας ενός συντρόφου.

Μέσα στο σπίτι δεν έχει βοήθεια ή συμπαράσταση ενός δεύτερου γονιού-συντρόφου και συχνά πρέπει να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τις «επαναστάσεις» και τις «ανταρσίες» του παιδιού ή των παιδιών, τα οποία βαδίζουν στο δικό τους δρόμο χτίζοντας την προσωπικότητά τους.

Αντιμετωπίζει μόνος ως γονιός το συναισθηματικό φορτίο από τις καθημερινές συγκρούσεις και εντάσεις, που κορυφώνονται σε έντονες περιόδους π.χ. όταν το παιδί περνάει κάποιο μεταβατικό στάδιο, όπως η αρχή στον παιδικό σταθμό, η είσοδος στην εφηβεία κτλ.

Αλλά και πρακτικά έχει την αποκλειστική ευθύνη, που έχει να κάνει με το ποιός θα κοιμίσει τα παιδιά, ποιός θα τα ταΐσει, ποιός θα τα πάει στο σχολείο ή στα αγγλικά ή στο ποδόσφαιρο. Συχνά, μάλιστα, στα πρακτικά αυτά ζητήματα ανήκουν και οι καθόλου αμελητέες οικονομικές υποχρεώσεις.

Κάθε οικογένεια είναι διαφορετική και σίγουρα δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις ή συνταγές. Πως μπορεί όμως ένας γονέας, και συχνότερα μια μητέρα να φροντίσει τα παιδιά μόνη της;

Εάν είστε γονιός και μεγαλώνετε τα παιδιά σας ως μόνος γονέας, αξίζει να λάβετε υπόψη σας τα εξής

Αξιοποιείστε τον γονέα που λείπει!  Δώστε του ρόλο στη ζωή των παιδιών, επιτρέψτε την κατευθείαν σχέση μαζί τους, μη φοβάστε να αναφέρεστε σ’ αυτόν. Το ότι δεν μπορείτε να είστε πια ζευγάρι δε σημαίνει ότι παύει να είναι ο καθένας γονιός. Είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά να ξέρουν ότι ο πατέρας τους είναι παρόν στη ζωή τους πρακτικά και συναισθηματικά, αν υπάρχει η δυνατότητα.

Μη διστάζετε να ζητήσετε  βοήθεια από φίλους και την ευρύτερη οικογένεια, εάν τη χρειάζεστε. Δε χρειάζεται να είστε σούπερμαν! Άλλωστε τα παιδιά θέλουν να αισθάνονται ότι είναι μέλη κι έχουν τη στήριξη της ευρύτερης οικογένειας! Αφήστε ένα απόγευμα τα παιδιά στους παππούδες και βγείτε μια βόλτα. Κι εσείς θα ξεσκάσετε, και τα παιδιά θα αισθάνονται ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που τους αγαπούν, από τους οποίους έχουν την ευκαιρία να κερδίσουν. Ή δώστε τα παιδιά σε μια φίλη για να παίξουν με τα δικά της και μια άλλη μέρα θα είναι η σειρά σας!

Αναζητήστε άλλους γονείς που τα παιδιά τους έχουν παρόμοια ηλικία και ενδιαφέροντα με τα δικά σας. Έτσι, τόσο εσείς, όσο και τα παιδιά θα έχετε μια καλή παρέα στην παιδική χαρά και στις βόλτες.

Εάν ανησυχείτε για τα οικονομικά σας, ζυγίστε καλά τα υπέρ και τα κατά μιας πιο απαιτητικής ή δεύτερης δουλειάς. Τα παιδιά συχνά είναι ευτυχισμένα με λιγότερα υλικά αγαθά, αλλά έχουν μεγάλη ανάγκη την προσοχή και το χρόνο με τον γονιό τους, ειδικά στην προσχολική ηλικία. Αν δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογής, φροντίστε ο χρόνος με τα παιδιά σας να είναι ποιοτικός. Μπορεί να περνά περισσότερο χρόνο με τη γιαγιά του, αλλά η σχέση μαζί σας είναι μοναδική-άλλωστε δε λένε τυχαία ότι «μάνα είναι μόνο μία!»

Αναζητήστε ομάδες γονέων σε κοινωνικούς φορείς ή συμβουλευτικά κέντρα. Θα βοηθήσει πολύ να γνωρίσετε και άλλους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν αντίστοιχες προκλήσεις με εσάς και να ανταλλάξετε εμπειρίες και ιδέες για την αντιμετώπισή τους. Θα δείτε πως άξιοι και υπεύθυνοι άνθρωποι σαν κι εσάς μεγαλώνουν τα παιδιά τους, με κοινές αγωνίες και φόβους.

Μην κρύβετε τα συναισθήματά σας από τα παιδιά σας. Τα παιδιά, όσο μικρά κι αν είναι, καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά, κι αν δεν το αναγνωρίσετε φοβούνται ότι κάτι πολύ κακό συμβαίνει. Μπορείτε να εκφραστείτε ήρεμα, με τον τρόπο που καταλαβαίνουν και δεν είναι κακό να πείτε αν σας ρωτήσουν «ναι, είμαι λυπημένη/ος». Εάν το κάνετε απλά, χωρίς να ζητάτε τη βοήθειά τους και χωρίς να τους το «φορτώνετε», είναι ανθρώπινο και ειλικρινές. Αυτή η στάση είναι η πιο ανακουφιστική, ειδικά για τα μικρά παιδιά, σε όλες τις οικογένειες.

Διώξετε τις ενοχές σας! Το σημαντικό είναι να ανασυγκροτηθείτε και να είστε εκεί για τα παιδιά σας, προχωρώντας τη ζωή σας. Οι ενοχές δεν σας βοηθούν να λειτουργήσετε στο παρόν και να κοιτάζετε το μέλλον, αλλά σας κρατούν δεσμευμένους στο παρελθόν. Η ζωή σας, όμως είναι τώρα! Δείτε το τι έγινε στο βαθμό που θα σας βοηθήσει να χειριστείτε στο μέλλον πιο λειτουργικά τις σχέσεις σας, αλλά μη μένετε εκεί! Ζήστε το σήμερα και τολμήστε να ονειρευτείτε το αύριο!

(Αυτό το άρθρο δημιουργήθηκε σε συνεργασία και μέσα από τους του site για γονείς www.mamakid.gr)

Το Blog μιας Μαμας

Σας έχω νέο παιχνιδάκι! Εγώ το έπαιξα και με τον Γιώργο, το δοκίμασα και στη Ναταλία και ενώ νόμιζα πως δεν θα τα κατάφερνε, τα έβγαλε πέρα μιαααα χαρά! 🙂

Θα χρειαστούμε:

– Ένα πάνινο σακουλάκι που να κλείνει με λουρί από πάνω. Εναλλακτικά, μια μικρή σχετικά μαξιλαροθήκη.

– Διάφορα αντικείμενα που θα μαζέψετε τριγύρω από το σπίτι και τα οποία γνωρίζει το παιδί.

Στο σακί του Γιώργου έβαλα όσα βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία.

Στο σακί για την Ναταλία, έβαλα λιγότερα αντικείμενα και ήταν τα παρακάτω.

Λοιπόν, πως παίζεται:

Δίνεις στο παιδί το σακούλι και του λες να μην κοιτάει και να αρπάζει από το σακί ένα αντικείμενο με το χέρι του. Να το πιάσει, να το πασπατέψει και να μην το βγάλει από το σακί μέχρι να μαντέψει τι είναι αυτό που κρατάει. Μόλις μαντέψει και σας το πει, τότε το τραβάει έξω από το σακούλι για να δει…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 184 επιπλέον λέξεις

Διαζύγιο: πως θα το πούμε στο παιδί;

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το εφημεριδάκι Ταλκ, του γένους των free press και γέμισα αισιοδοξία: φροντισμένο, με γούστο και ενδιαφέρον περιεχόμενο! Καλή συνέχεια εύχομαι, καθώς είναι ήδη στο 6ο τεύχος τους.

Με το που το πήρα στα χέρια μου με ξάφνιασε η λέξη «ΧΩΡΙΖΟΥΜΕ» με μεγάλα γράμματα στο εξώφυλλο! Ένα περιοδικό για παιδιά και γονείς δεν περίμενα να κατατάσσει το διαζύγιο στα πρώτα θέματα. Μετά διάβασα ολόκληρο τον τίτλο του περιοδικού: «Ταλκ, για γονείς που τα βλέπουν όλα». Και είναι αλήθεια, δεν μπορεί να κλείσει κανείς τα μάτια στο θέμα, ειδικά αν έχει ή θέλει να ξεκινήσει οικογένεια. Σύμφωνα με το άρθρο, 1 στους 5 γάμους στην Ελλάδα καταλήγει σε διαζύγιο. Αναδημοσιεύω εδώ την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του παιδοψυχίατρου-ψυχοθεραπευτή Δημήτρη Καραγιάννη στο περιοδικό και περιμένω τα σχόλια σας.

Πώς θα μπορούσαμε να ορίσουμε το «ιδανικό» ή «ασφαλές» και όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο για τα παιδιά διαζύγιο;
Ένα διαζύγιο είναι, εκ των πραγμάτων, ένας θάνατος. Για να καταλήξει κανείς σε αυτό, συνήθως έχει προηγηθεί ένα διάστημα συγκρούσεων, πόνου, λύπης ή προσωπικών ανακατατάξεων. Επομένως δεν μπορεί να είναι ανέφελη κατάσταση, κατ’ αρχάς για τους ενηλίκους. Είναι ψεύτικη κατάσταση το «όλα πάνε καλά». Ιδανικό διαζύγιο θα μπορούσε να είναι όταν κάθε γονιός ξεχωριστά αντιλαμβάνεται το μέγεθος της δικής του αποτυχίας και συμμετοχής. Όχι χωρίς να κλάψει ή να πενθήσει.

Επομένως, το διαζύγιο οφείλει να είναι επώδυνη διαδικασία;
Δεν οφείλει· είναι. Δεν υπάρχει ροζ κατάσταση. Χάνεις ένα κομμάτι της ζωής σου, ή πρέπει να το σβήσεις, ή το θυμάσαι σαν κάτι κακό. Δεν μπορείς να προσποιείσαι ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Και δεν έχει να κάνει πλέον με τον κοινωνικό περίγυρο, αλλά με αυτό που ζεις οντολογικά ο ίδιος. Είναι σημαντικό, πάντως, ένα διαζύγιο να καταγράφεται σαν οριστικό τέλος. Να μην προσπαθούν δηλαδή οι γονείς να παίζουν με «αμερικανιές», του τύπου είμαστε φίλοι, κ.λπ. Το καλό διαζύγιο είναι το ξεκάθαρο. Όχι το ευγενικό ή αυτό όπου δεν θυμώνει κανείς.

Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να το μάθουν τα παιδιά;
Πρώτα απ’ όλα να ξέρουν τι νιώθουν οι γονείς. Συνήθως ασχολούνται με το τι θα πουν στα παιδιά και όχι με το πώς αισθάνονται οι ίδιοι. Αν, για παράδειγμα, η μητέρα είναι κλεισμένη σε ένα δωμάτιο και κλαίει, το παιδί καταλαβαίνει την κατάσταση. Ο εγκαταλελειμμένος σύζυγος θέλει φροντίδα από τον ίδιο του τον εαυτό. Πολλές φορές παίζεται ένα δικαστήριο με δικαστή το παιδί, το οποίο συνήθως παίρνει το μέρος του πιο στενοχωρημένου. Αντί, δηλαδή, να σταθεί ο γονιός στο παιδί, γίνεται το αντίστροφο. Βέβαια, ύστερα από χρόνια το παιδί θα βγάλει θυμό απέναντι σε αυτόν τον γονιό.

Ποιες είναι οι οδηγίες για τον λεγόμενο «γονιό του Σαββατοκύριακου»;
Δεν σχολιάζει τι γίνεται με τον γονιό της εβδομάδας. Δεν ζητάει πληροφορίες. Δεν κάνει αρνητικά σχόλια, προσπαθώντας να κάνει τον καλό γονιό. Δεν είναι τίμιο ο γονιός της εβδομάδας να σηκώνει τα διαβάσματα και την καθημερινή ρουτίνα και ο άλλος να τον κρίνει.

Παρατηρούμε το φαινόμενο οι γονείς να προσφέρουν αφειδώς υλικά αγαθά προκειμένου να επουλώσουν τις πληγές του χωρισμού.
Και δεν συμφέρει καθόλου. Αυτό που μπορεί να κάνει ο γονιός είναι να έχει χρήσιμο χρόνο με το παιδί. Να το χαίρεται, να του δίνει ερεθίσματα που δεν θα μπορούσε να του δώσει ο άλλος, λόγω φύλου. Επίσης, δεν πρέπει κανείς να βάζει το παιδί σε ρόλο συντρόφου, π.χ. να κοιμάται στο ίδιο δωμάτιο μαζί του. Πρέπει να του παρέχει έναν σταθερό χώρο όπου να μπορεί να συνεχίζει τη ζωή του. Και φυσικά να μην το εμπλέκει στην προσωπική του ζωή παρά μόνο αν πρόκειται για μία σταθερή σχέση, και όχι για περιστασιακές. Το παιδί δυσκολεύεται αν γνωρίζει συνεχώς νέους συντρόφους και τελικά μαθαίνει να απαξιώνει τον ίδιο τον γονιό.

Πολλά ζευγάρια αναβάλλουν τον χωρισμό για χάρη του παιδιού. Είναι προτιμότερο ένα διαζύγιο από μια δυσλειτουργική οικογένεια;
Ένα κόλπο των γονιών για να απενοχοποιηθούν είναι να ρωτάνε το παιδί «έτσι που είμαστε δεν είναι καλύτερα να πάρουμε διαζύγιο;» Με ποιο δικαίωμα βάζουν, σαν τους πολιτικούς, ένα τέτοιο δίλημμα όπου πρέπει να διαλέξεις τον λιγότερο κακό; Στην περίπτωση που ισχύει το «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε», δεν μένουν για χάρη των παιδιών, αλλά για να ευχαριστιούνται τη σαδομαζοχιστική σχέση τους, να τρώγονται ατελείωτα και να παίζουν το παιχνίδι εξουσίας, αυτοκαταστροφής και επιθετικότητας με θεατρικά σόου. Συνήθως οι γυναίκες περιμένουν να πάρουν διαζύγιο και μετά να κινητοποιηθούν για μια νέα ζωή, ακόμα και σε επίπεδο εμφάνισης. Είναι, όμως, σημαντικό να σταθείς στα πόδια σου πριν από το διαζύγιο. Γιατί αν είσαι καλά, δίνεις ευκαιρία στον άλλον να σε δει διαφορετικά και πιθανόν να υπάρξει νέο συμβόλαιο γάμου, όχι γιατί υποχωρείς ή συμβιβάζεσαι για χάρη του παιδιού, αλλά γιατί ανανεώνεσαι και απομακρύνεσαι από τη μιζέρια και τη ρουτίνα. Ο γάμος και το διαζύγιο είναι ευθύνη των γονιών. Όπως δεν ρωτάς το παιδί σου για να παντρευτείς, δεν το ρωτάς για να χωρίσεις.

Απευθύνονται ευκολότερα σε ειδικούς οι σύγχρονοι γονείς;
Σαφέστατα. Ζητούν βοήθεια και πολλές ψυχοθεραπείες αρχίζουν παραμονές ή την επομένη ενός διαζυγίου, όταν ο καθένας ξεκινάει την επαναδιαπραγμάτευση της πορείας του. Αυτό μπορεί να βγει σε καλό. Είναι σημαντικό να βάζουμε στη ζωή μας έναν ειδικό, τον οποίο εμπιστευόμαστε.

Ένα διαζύγιο μπορεί να έχει και οφέλη;
Μπορεί να αποδειχτεί απόφαση ζωής και να οδηγήσει σε «ανάσταση». Δεν μιλάμε απλώς για τη διαχείριση του πόνου ή της απώλειας, αλλά για μια κινητοποίηση που σε ωθεί να είσαι ολόκληρος. Τότε μπορεί να συμβούν και καταπληκτικά πράγματα. Για να τα βγάλει, όμως, κανείς πέρα σε μία νέα κατάσταση, απαιτείται αλλαγή λογισμικού.

(δείτε όλο το άρθρο εδώ http://bit.ly/z8vfZS)